Wervelwind

Mijn hoofd is de hele dag een wervelwind. Zoveel gedachtes die door mijn hoofd vliegen, zoveel emoties die ik probeer te onderdrukken. Nachten lig ik wakker. Nachten waarin ik pieker, maar niet kan uitspreken waarover ik pieker. Nachten waarin ik mezelf in slaap huil. Dagen waarop ik aan het dagdromen ben, oneindig voor me uitstaar. Dagen waarop ik boos word om niets, of boos word om alles. Dagen waarop mensen me niet begrijpen en ik het liefst onder een kleedje kruip. Dagen waarop ik mezelf niet begrijp en nog verder onder dat kleedje wil kruipen.

Ik kan het anderen ook niet kwalijk nemen dat ze mij niet begrijpen, en toch doe ik dat. Ik neem heel veel mensen kwalijk dat ze mij niet begrijpen. Ik word kwaad, niet een beetje, nee heel kwaad. Ik explodeer als iemand iets tegen me zegt na een dag vol prikkels. Maakt niet uit wie iets zegt of wat er gezegd wordt. Als het mij op dat moment niet uitkomt explodeer ik. Gewoon, uit het niets. Niemand verwacht het, niemand ziet het aankomen. Kan zijn dat mijn vader goedbedoeld advies geeft, of dat mijn moeder iets zegt zodat ik het niet vergeet. Zelfs als mijn vriend vraagt hoe mijn dag was kan ik exploderen, of als een vreemde me voor de voeten loopt. Ik doe het niet expres hoor, niet omdat ik het leuk vind. Nee, want ik vind het helemaal niet leuk. Ik vind het niet leuk om mensen onbedoeld te kwetsen, maar ik doe het wel. Dat weet ik heel goed.

Wat denken anderen van mij als ze me zo zien? Vinden anderen mij raar? Denken anderen dat ik niet spoor? Dat ik gek ben? Maak ik mensen bang? Kan ik niet gewoon normaal zijn, gewoon, zoals ieder meisje van mijn leeftijd? Kan ik niet gewoon praten over wat ik voel, gewoon een woede-aanval zien aan komen? Kan ik anderen mij niet gewoon laten begrijpen? Hoe doe ik dat als ik mezelf niet begrijp?

Voor iedereen die ik onbedoeld heb gekwetst, het spijt me. Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan of nog steeds doe. Het is geen excuus, maar ik doe het echt niet expres. Het spijt me, maar het komt goed.