Mijn grootste angst

Waarom is angst zo sterk? De angst om aan te komen is groter als de wil om beter te eten.

Maar is het wel echt de angst om aan te komen?

Mijn eetstoornis is mijn veilige haven. De veilige haven waarin ik alle controle vind die ik nodig heb.

De controle die ik bij normale dagelijkse gebeurtenissen niet kan vinden.

Ik kan geen controle uitoefenen op de mensen en de dingen die om mij heen gebeuren.

Mijn eetstoornis is al 13 jaar een deel van mijn leven.

Mijn deel. Het deel waar niemand aan mag komen.

Wil ik dan niet 'beter' worden? Ja, dat wil ik zeker!

Ik wil heel graag een goede relatie met eten krijgen,

ik wil heel graag genieten van eten en ik wil heel graag zonder schuldgevoel kunnen eten.

Het moeilijke is alleen dat ik dan mijn deel, mijn veilige haven, uit handen moet geven.

Dat deel dat altijd bij me is en is geweest. Dat deel dat er in alle leuke en moeilijke periodes is.

Dat deel dat nooit wegloopt als het even te moeilijk is of als het tegenzit.

En toch moet ik stapje voor stapje gaan leren om dat deel van mijn leven los te gaan laten.

Hoe? Dat weet ik nog niet, maar dat het moet gaan gebeuren is wel zeker.

En wat ben ik bang, bang voor hetgeen dat komen gaat, bang om een deel van mijn leven los te laten en door te gaan.

Maar waar je afscheid neemt van iets of iemand, komen hoogstwaarschijnlijk weer andere mooie dingen voor in de plaats.....

De tijd zal het leren, maar voor nu hou ik mijn veilige haven nog even dicht in de buurt...