Een zware, donkere deken

Tegenwoordig gaat het goed met mijn mentale gezondheid, maar ook ik ben mens en heb zo mijn momenten dat het minder gaat. Twee weekenden geleden was het weer even zover. Schrijven kan soms helpen om zulke dagen te doorstaan, en dus schreef ik het volgende:

Er ligt een zware, donkere deken bovenop mij. Een deken met een ondraaglijk gewicht. Toch blijf ik er onder liggen want ik heb vandaag de kracht niet om er tegen te vechten. Mijn voorheen standaard duistere gedachten nemen de overhand. Je kan beter dood zijn, dan heeft niemand last van je. Ik haat mezelf voor de persoon die ik op dit moment ben. Walgelijk. Ik voel me eenzaam omdat niemand me kan helpen en omdat het voor nu voelt alsof niemand me begrijpt. Ik wil opgeven maar ik doe het niet.

En ik heb niet opgegeven. Ik heb niet opgegeven omdat ik door de jaren heb geleerd dat er wel degelijk mensen zijn die mij begrijpen. Of in ieder geval proberen te begrijpen, en dat geeft steun. Ook heb ik geleerd dat deze dagen en deze gedachten weer voorbij gaan. Soms duurt het een dag, soms een week, soms zelf een paar maanden of een jaar. Maar ooit gaat het voorbij.
Ik vind mijn leven tegenwoordig genoeg waard om te wachten tot deze donkere, zware deken verdwijnt. Daarna geniet ik weer van het leven en de kleine geluksmomenten. En wanneer het tijd is en ik even geen kracht heb om te vechten, geef me over aan die donkere, zware deken omdat overgave er voor zorgt dat het eerder voorbij is. Ertegen vechten helpt als ik voldoende kracht heb. Dan kruip ik met moeite uit bed en ga ik de dag aan. Maar als de kracht er even niet is en het nog zwaarder voelt, geef ik me over. Die overgave geeft me op zulke momenten uiteindelijk weer extra kracht.