Tweestrijd

Een jarenlang gevecht. Een tweestrijd voor het leven. De angst om aan te komen weegt zwaarder als de wil om te eten.

Een tweestrijd tussen twee uitersten. Je gezonde verstand die weet dat je moet eten om te overleven, je eetstoornis die je vertelt dat je dik wordt als je eet.

Laten we voorop stellen dat ik in werkelijkheid nooit dik ben geweest, en volgens mijn therapeute zal ik ook nooit dik worden. Dat sta ik mezelf niet toe en zover zal ik het nooit kunnen laten komen. Waarom is dat zelfbeeld dan zo vertekend?

Als ik in de spiegel naar mijn lichaam kijk, zie ik iemand waarvan ik me afvraag waarom ze zo een lichaam heeft. Vol walging kijk ik haar aan. Ze lijkt als een vreemde voor me, omdat ik niet kan accepteren dat ze er zo uit ziet.

Aan de andere kant zeggen mensen in mijn naaste omgeving dat ik er goed uit zie, dat er niets vanaf hoeft, dat ik mooi en goed ben zoals ik ben. En mijn gezonde verstand weet dat ik niet dik ben, maar alsnog lijkt het alsof het over een vreemde gaat.

Door de houvast aan de voordelen (controle, vermijd de angst om dik te worden, minder gevoelig voor prikkels, verdoven van gevoel en emoties, stress verlagen, walging beperken, mijn eigendom/ veilige haven), vergeet ik de nadelen. Ja, ik, want het gaat over mij. Ik mag niet in de jij vorm spreken, ik mag het niet ontkennen, ik moet onder ogen zien wat het probleem is en het niet zo af doen alsof het over iemand anders gaat.

Advies geven aan een ander is namelijk zo makkelijk, dat kan iedereen wel. Mijn moeder net zo goed als ik. Advies geven aan een ander, steun geven aan een ander, iemand anders helpen. Maar jezelf recht in de spiegel aankijken en accepteren waar het nu echt om draait, en waar je nu echt mee aan het werk moet, dat is zo simpel nog niet.

Ik heb al grote stappen gemaakt, en ga zo nog veel grotere stappen maken. Misschien ga ik nog tien keer onderuit, maar zolang ik elf keer opsta mag ik trots zijn op mezelf. Trots op wat er al bereikt is, op het inzicht dat ik tot nu toe heb gekregen, op het feit dat ik aan mezelf werk, dat de wil er is, dat ik het probleem erken.

Het is niet goed, het was niet goed en het zal nooit goed worden. Dat is het beeld wat zich binnen in mij heeft vast geketend. Het zit zo vast, dat het verdomde moeilijk is om me daar van los te maken. Om sterk genoeg te zijn en de baas te worden van die stem en die gedachten, maar het gaat me lukken!

Zolang je ergens in gelooft, kun je meer dan dat je jezelf ooit voor ogen hield.