Nina, de rode draad in mijn leven

Iedereen die mij goed kent weet dat mijn paard de meest positieve rode draad is in mijn leven. Mijn paard Nina leert mij wijze lessen, laat mij inzien dat je door samen te werken veel mooie dingen kunt bereiken en zij spiegelt mijn gedrag. Zij spiegelt mij zoals geen ander dat kan. Niemand.

Ik ben op dit onderwerp gekomen door een gesprek met mijn psycholoog dat vorige week heeft plaatsgevonden. Natuurlijk heb ik al vaker ondervonden dat mijn paard mij spiegelt, maar soms heb je net dat ene extra seintje nodig die je nog meer met je neus op de feiten drukt.

Het was een heftig en emotioneel gesprek. Heftig en emotioneel omdat deze psycholoog dwars door mij prikt en direct datgene aankaart waar ik zo mee zit en waar ik mee worstel.

Het ging in grote lijnen over het feit dat hij een nieuwe baan heeft, dus mij niet verder zal behandelen en dit zal worden overgenomen door een vervanger/ nieuwe psycholoog. Dit raakt mij omdat ik altijd heel snel het gevoel heb ergens alleen voor te staan en verlaten te worden. Op het moment dat ik dit nieuws hoorde dacht ik gelijk: 'zie je wel' ik word weer verlaten. Gelijk in het negatieve. Natuurlijk weet ik dat hij een nieuwe baan heeft omdat dat op zijn pad is gekomen, en hij graag een nieuwe uitdaging aan wil gaan in zijn leven.

Mijn realistische kijk op het leven kan zich dit ook heel goed voorstellen.

Mijn innerlijke gevoel echter… kan dit iets minder goed accepteren. Afijn, dat verder terzijde.

Hij heeft een nieuwe baan, laat veel cliënten achter, vindt dit niet leuk, maar hoort nu eenmaal bij het leven.

Hierdoor komen we op het volgende onderdeel.

Hechting, bang zijn alleen in de wereld te staan, bang zijn om moeilijke situaties alleen aan te moeten gaan. Vastklampen. Dat is hetgeen ik doe. Het krampachtig vastklampen aan iets of iemand dat veilig voor me voelt. Over het algemeen is dit mijn paard, hoe stom het ook klinkt. Zij is mijn houvast, steunpilaar, uitlaatklep en ga zo maar door. Maar ook mijn vriend en ouders spelen hier een enorme grote rol in. Zodra er iets gebeurt wat ik niet goed kan verwerken, begrijpen of een plekje kan geven, kruip ik het liefst onder een kleedje op de bank. Dichtbij de mensen waar ik van hou en waarbij ik me veilig voel.

Mijn psycholoog vertelde mij dat hij mij de komende tijd, tot zijn vertrek, mij het gevoel wil geven dat ik sterk genoeg ben en best dingen in mijn eentje aan kan. Dat ik niet altijd krampachtig steun hoef te zoeken bij iemand anders.

Afgelopen zondag, 7 april, had ik wedstrijd met mijn paard Nina.

Het outdoor-seizoen is begonnen, wat inhoudt dat de wedstrijd plaatsvond in de buitenbaan. Spanning. Bij mij en bij Nina. Waarom? Daar ben ik nog niet helemaal over uit, maar het heeft ons in de weg gezeten. Nina vond wat dingen spannend, ik bouwde daardoor spanning op in mijn lichaam (in combinatie met de zenuwen die ik al had), en daardoor werkte wij elkaar tegen.

Na de wedstrijd kreeg ik in de middag een whatsapp bericht van een stalgenoot.

'Ze zoekt misschien toch jouw steun omdat ze spanning heeft.'

Confronterend, eerlijk en de keiharde waarheid.

Zij zoekt mijn steun, diezelfde steun als ik bij de mensen om mij heen zoek.

De steun die ik zoek, als ik spanning heb.

De steun die ik haar moet geven. Het moment waarop ik haar moet vertellen dat het goed is, en dat ze de wereld alleen aan kan. Dat ze sterk genoeg is.

Bovenstaande zinnen heb ik een aantal keer tegen mezelf herhaald. Het is goed Linda, je kan de wereld alleen aan. Je bent sterk genoeg.

Nina, bedankt voor de steun en vriendin die je bent. Bedankt dat je zo stoer bent om mij iedere dag een spiegel voor te houden. Bedankt dat je deel uitmaakt van mijn leven, en bedankt dat ik deel uit mag maken van jouw leven.